“Dancing with tears in my eyes, living out a memory of a love that died”
1984 was een heftig jaar. Een split up achter de rug, alleen op een kamer, een andere liefdesrelatie die niet lekker liep, een studie afronden, een andere studie beginnen in een andere stad, verhuizen... kortom: heftig! Die zomer ging ik vaak op stap met een goede vriendin en dit nummer was me op het lijf geschreven. Ik heb wat afgedanst (en ja, de tranen stonden me vaak in de ogen.)
Jacques Dutronc – Il Est Cinq Heures Paris S’Eveille
Middelbare school – ik was niet zo goed in Frans. Mijn uitspraak was prima en het voorlezen van teksten was dus geen probleem, ik wist alleen vaak bij god niet wat ik zei... maar ik herinner me één les nog heel goed. De leraar draaide dit lied en wij moesten het vertalen. Keer op keer kwamen de zinnen voorbij en ik ken dit lied nog steeds van binnen en van buiten – in het Frans én het Nederlands!
)
. Wel gaaf dat je soms van de docenten tegenkomt die het toch net een stukje leuker weten te maken en dat je die herinnering altijd met je meeneemt.